بیوگرافی هلن کلر، نابینایی که چراغدار آگاهی شد! - وبلاگ توسعه زندگی

به گزارش وبلاگ توسعه زندگی، عصر سوم مارس 1887 بود. دخترکی که نه می دید و نه می شنید، ناگهان از جایش جست، حس کرد دستهایی روی موهایش کشیده می گردد. آن سولیوان نوزده ساله، به توسکامبا در ایالت کارولینای جنوبی آمریکا رسیده بود، پدر هلن کلر او را به خانه اش دعوت نموده بود. او می بایست تربیت دختران ناتوان و استثنایی خانوادهٔ کلر را به عهده می گرفت.

هلن در 27 ژوئن 1880 چشم به دنیا گگردده بود. او تازه راه افتاده بود و چند کلمه آموخته بود. کودکی کاملا سالم و زیبا بود. اما در نوزده ماهگی اسیر بیماری بدشگونی به نام مننژیت شد. پزشک از کودک قطع امید نموده بود اما تب او همانطور که ناگهانی عارض شده بود، ناگهان نیز قطع شد. هلن سلامت خود را باز یافت، اما بیماری او عوارض جانبی بسیار وحشتناکی از خود به جا گذاشت. هلن پس از آن برای همواره و تا خاتمه عمر از نعمت دیدن، شنیدن و گفتن محروم شد.

پس از بروز این معلولیت شدید بود که هلن ناسازگاری شروع کرد و رفتار پرخاشگرانه ای با اطرافیان خود در پیش گرفت. او اگرچه در خانه آزاد بود و با بچه ها همسن و سال خود بازی می کرد اما راه یافتن به درونش کاری سخت بود. هلن از مفاهیم موجود در دنیا خارج هیچ درکی نداشت. او وقتی چیزی را می خواست آنقدر خودش را می زد تا به آن دست یابد. با دست غذا می خورد و از بشقاب دیگران غذا برمی داشت. پدر و مادرش از سپردن او به یک مدرسهٔ ویژهٔ بچه ها استثنایی وحشت داشتند. در نهایت درماندگی در جستجوی معلمی برآمدند که حاضر باشد تربیت هلن را در خانه بپذیرد. آن سولیوان معلم جوان، آن وظیفهٔ کاملا غیر ممکن را پذیرفت، بدون آنکه الگو و روشی برای تربیت این کودک در ذهن داشته باشد. او این وظیفهٔ خطیر را به سه دلیل پذیرفت: آن خود تقریبا نابینا بود و برای آموزش دیگران تجربهٔ کافی داشت. او با مشقت بسیار در مدرسه نابینایان تحصیل نموده و خاتمه آزمون آموزگاری را با پیروزیت گذرانده بود. اما انگیزهٔ راستین او عشق به این کودک ناتوان بود. عشقی که در اولین لحظه ملاقات در خود حس کرد.

آن ابتدا سعی کرد با احتیاط و آرامش ظاهر هلن را که اطرافیانش به آن عادت نموده بودند مرتب کند و آداب غذا خوردن را به او بیاموزد. او هلن را مجبور کرد که با قاشق غذا بخورد و دستش را به بشقاب دیگران دراز نکند. مسائل مشابه بسیاری با کوشش صبورانه آن حل شد. او به هلن زبان اشاره را آموخت. پیوسته علایم مشخصی را همانند الفبا در کف دست هلن می نوشت. بعد هر چیزی را که علامت آن نوشته شده بود مورد آزمایش قرار می داد.

شروع آوریل 1888 یک صبح گرم بود. آن با هلن کنار فواره و حوض رفته بودند تا آب خنک تازه ای به دست کودک بریزد. آن در یک دست هلن پیوسته کلمهٔ آب Water را می نوشت و بر دست دیگر او آب می ریخت. این اتفاق همچون صاعقه به نظر می رسید. به ناگاه کودک دریافت که آن چیز سردی که بر روی دستش ریخته می گردد آب نام دارد و هر چیز دیگری نیز نامی دارد. خود هلن کلر چنین نوشته است: جلوی فواره دو موجود زنده راه می رفتند، یکی هلن و دیگری معلم نام داشت. تمام کوشش های پیاپی از شروع راه یکباره به ثمر نشست. اکنون هلن نمی خواست به سرعت از کنار آموختن بگذرد، می خواست دربارهٔ هر آنچه نامی داشت چیزی بداند. و هنگامی که او حرکات روزمره را به اندازهٔ کافی تمرین کرد و در شیوهٔ درست خوانی سرعت و اطمینان بیشتری یافت، نوبت به آموختن کلمات ویژه و حرفه ای رسید.

و خاتمه کودک که از طفولیت هرگز نخندیده بود، به تبسم درآمد. آن سولیوان روزی مسرور و خندان به اتاق آمد، دست کودک را بر صورتش گذاشت. زیر زانوی هلن را قلقک داد و آن قدر با او در اتاق رقصید که کودک را به خنده واداشت. خود آن سولیوان گفته است که هلن می توانست مسروری خود را بروز دهد چرا که زیبایی ها را درک و تجربه می کرد.

هلن نوشتن روی تخته های ویژهٔ نابینایان را آموخت. کتابهای خط بریل را می خواند. به مرور زمان سخن گفتن را درک کرد. چرا که انگشتان خود را روی لبها و دهان کسانی که حرف می زدند قرار می داد. او با دستانش صداها را می شنید. اندک اندک تمام پیکر هلن چنان حسّی یافت، که با حسّ شامه و ارتعاش زمین، وارد شدن کسی را به اتاق تشخیص می داد و اگر لباس یا دستان کسی در اطرافش تکان می خورد با روحش آن را احساس می نمود.

هلن در 16 سالگی برای ادامهٔ تحصیل وارد کمبریج شد. او به لحاظ دانش و آگاهی پایین تر از همکلاسی هایش نبود، فقط احتیاج داشت که آن سولیوان گفته های معلم را روی دستش بنویسد. برای کلمات تازه به کتاب مراجعه می نمود و سعی داشت کتابهای درسی را به خط بریل تهیه کند. او در همین سالها پیروز شد آنچه را که ده سال برای آن کوشیده بود، یعنی سخن گفتن را بیاموزد. سخنان او را بعدها علاوه بر خویشان و نزدیکانش هر کس دیگری می فهمید. او می توانست در مدرسه پاسخ پرسش ها را بگوید. به علاوه، هلن نه تنها تابلوی نوشتن نابینایان را تغییر داد بلکه ماشین نویسی را با ماشین تحریرهای معمولی آموخت و در آن مهارت کافی کسب کرد.

هنگامی که پس از اتمام مدرسه تصمیم گرفت به تحصیل ادامه دهد در باور کسی نمی گنجید که او بتواند از عهدهٔ چنین کاری برآید. دوستان نزدیکش او را از این کار باز می داشتند. اما هلن در آزمون ورودی کالج رادکلیف نام نویسی کرد. آزمون بین 29 ژوئن تا 3 ژولای 1897 برگزار گردید. او دربین همهٔ داوطلبان نمرهٔ 233 گرفت این نمره تقریبا کل نمرهٔ آزمونهای کتبی رشته های مورد انتخاب هلن یعنی دروس تاریخ آلمان، فرانسه، لاتین، انگلیسی و نیز رم و یونان بود. او با شرکت در آزمون، شخصیت، حافظه، اندیشه و نیروی استنتاج خود را کاملا به ثبوت رساند. رئیس کالج شخصا موارد امتحانی شفاهی را در دست او می نوشت. او به خاطر هلن زبان نابینایان را آموخته بود. هلن کمی قبل از اتمام وقت آزمون پیروز شد نوشته های رئیس کالج را بر کف دستش درک کند و حتی توانست اشتباهات خود را تصحیح کند. او از عهدهٔ امتحانات در همهٔ رشته ها برآمد و در آلمانی و انگلیسی نمرهٔ ممتاز آورد.

پس از امتحان سالهای سال توانست با شوق به زندگی ادامه دهد. با خواهش بسیاری از دوستانش پیشرفتهای خود را در کتابی نوشت. این نوشته ها با تصوری که آمریکایی ها از بچه ها استثنایی خود داشتند متفاوت بود و هماهنگی نداشت.

هلن به خاطر امرار معاش هر روز همراه آن سولیوان به تئاتر وارویل می رفت و با اشتیاق صحنه هایی از زندگی خود را بازی می کرد و از این کار هیچ ابایی نداشت. هموطنانش از اینکه او بدون نگرانی هزینهٔ مخارج زندگی، به تحصیل ادامه دهد، مسرور می شدند و به همین دلیل برای دیدن این نمایشها هجوم می آورند.

هلن کلر اشتباه ننموده بود. او حس کرد که مسئولیت کامل امرار معاش با اوست. خانواده بیش از این نمی توانست مخارج هلن و سولیوان را بر عهده گیرد. او افتخار می کرد که به تنهایی قادر به کار کردن است و از کارش درآمد کافی دارد. هلن وقتی که در سال 1923 عضو بنیاد آمریکایی نابینایان شد، تکلیف واقعی زندگی خود را دریافت. ابتدا با آن سولیوان و بعدها با منشی خود پولی تامسون در جهت کسب اعتبار بنیاد کوشش کرد. و به خواست دولتهای مختلف، تربیت نابینایان آمریکا، اروپا و بیشتر کشورهای آسیای شرقی را به عهده گرفت. او کوشید با تجارت، دانش و مشورتهای عملی خود به دولتها یاری کند تا نابینایان و دیگر معلولین را به خوبی تربیت نموده یا به یک زندگی معمولی بازگردانند.

هلن کلر و آن سولیوان تا زمان مرگ با هم زندگی کردند. هر دو زن واقعا نابغه بودند. آنها اگرچه از نظر شخصیتی متفاوت بودند اما در شیوهٔ آرمانی مکمّل هم بودند. هلن از اینکه هم عصرانش نسبت به استقلال کاری او دچار تردید بودند و در آثار خود افکار او را به آن سولیوان نسبت می دادند، بسیار آزرده خاطر می شد. حتی دوستان خوب او گمان می کردند هلن کلر به دوست خود و معلم سابقش آن سولیوان وابسته است و این امر را مبالغه آمیز جلوه می دادند.

هدف همیشگی آن سولیوان مستقل ساختن هلن، رهایی او از این معلولیت شدید و استقلال او حتی از خود آن بود.

هنگامی که در سال 1936 آن دچار بیماری سختی شد، دوستانش بر آن شدند تا برای بهبود او هر کاری که لازم بود بکنند. چرا که گمان می کردند هلن بدون او نمی تواند زندگی کند. آن سولیوان خود به این گمانها چنین پاسخ گفته است: اگر این امر حقیقت داشته باشد، به این مفهوم است که من از عهدهٔ کارم بر نیامده و شکست خورده ام.